In de straten van New York’s Harlem ontstond in de jaren ‘60 de moderne ballroom scene. Deze scene werd gecreëerd door zwarte en gekleurde transvrouwen en drag queens. Zij hadden er genoeg van dat ze tijdens mainstream mode en beautyshows nooit een eerlijke kans om te winnen hadden en startten daarom hun eigen shows.  

Racisme en discriminatie maakten het leven als zwarte queer in die tijd moeilijk. Vaak kwamen ze op jonge leeftijd al op straat te staan omdat hun seksualiteit door hun familie niet werd geaccepteerd. Deze kinderen werden door verschillende drag queens en transvrouwen in huis genomen. En zo vormden de eerste ballroom huizen. 

Een ballroom huis bestaat uit een mother, en soms een father, en kinderen. Bij de woorden mother en father moet je echt denken aan een van je eigen ouders. Iemand die je volgens zijn of haar beste weten opvoedt, het beste in je naar boven wil brengen en erop toeziet dat je wat goeds van jezelf en je leven maakt. Tijdens een ball komen verschillende huizen bijeen om het tegen elkaar op te nemen in verschillende categorieën. Een jury beslist wie het beste is en daarmee de Grand Prize wint.  

Ballroom biedt een plek aan zij die niet voldoen aan de sociale verwachtingen over gender, kleur, seksualiteit en schoonheid van de maatschappij. In de ballroom scene komen deze buitenbeentjes bijeen om te vieren en te erkennen dat zij er mogen zijn. Zij bepalen de norm. Iedereen die zich hier bewust van is, is welkom.  

Nederland kent een groeiende ballroom scene sinds de oprichting van House of Vineyard. Dit eerste Nederlandse ballroom huis werd in 2013 opgericht door pionier mother Amber Vineyard. Inmiddels tellen we in Nederland meer dan 10 verschillende houses, die tijdens balls competitief tegen elkaar strijden. Maar buiten de balls vormen ze één community. Zo komen ze vaak samen voor wekelijkse lessen in Amsterdam, Rotterdam of Utrecht. Wat de Nederlandse ballroom scene zo hecht maakt, is dat het een plek is waar je ongegeneerd kan zijn wie je wil zijn. Waar wel liefde heerst, mensen herkenning vinden in elkaar en aan wie je niets hoeft uit te leggen.

Mijn categorie is inmiddels uitgegroeid tot een van de populairste categorieën. “Butch queen vogue femme” vertaalt zich naar “homo die voguet als een transvrouw”. In deze categorie draait het om in je kracht staan. Om wat je uitstraalt en hoe je je diep vanbinnen voelt. Dat uit je in sierlijke dansbewegingen. Die uitstraling en attitude vertelt een persoonlijk verhaal dat aanstekelijk werkt in de ruimte en zorgt voor positieve reacties op de performance.  

Als jongen in deze maatschappij groeide ik bewust en onbewust op met gedragsregels die bij mijn geslacht hoorden. Vanaf jongs af aan paste ik niet helemaal binnen het kader met gedragsregels voor mijn geslacht; spelen met barbies en dansen met mijn heupen maakte mij anders. Naarmate ik ouder werd conformeerde ik steeds meer naar de gedragsregels die mij toebedeeld waren door de maatschappij en liet ik mijn flamboyante en feminiene kant links liggen. Het ontdekken van ballroom daagde me uit tot een zoektocht naar de kant van mijzelf die ik in de maatschappij niet meer durfde te laten zien. Nu hoop ik graag anderen te inspireren en begeleiden bij dit proces tot zelfacceptatie.  

Lijkt ballroom na het lezen hiervan echt iets voor jou, of wil je er meer over weten, stuur mij dan een berichtje via social media zodat ik je wellicht een keer kan uitnodigen voor je eerste ball. 

Auteur: Khareem Wielingen

Deze blog is onderdeel van de blogreeks ‘Culturele praktijken in beeld’, waarin LKCA laat zien dat het begrip ‘cultuur’ breder is dan vaak wordt vermoed. Bekijk ook de andere blogs en stel je open voor culturele praktijken die nu buiten het blikveld van de mainstream vallen.