Het is al bijna vier jaar geleden: jij speelde piano in Den Haag Centraal. Een mooi beeld. In Den Haag wordt al weinig over kunst gepraat, áls het erover gaat, gaat het vaak over kijken naar kunst. De Nederlander als kunstconsument. Maar die 6,4 miljoen Nederlanders die zelf kunst maken, die vergeten we vaak. Maar daar was jij: één van ons!

Diezelfde 6,4 miljoen Nederlanders, en vooral die bijna 2,5 miljoen die hun kunst in een groep uitvoeren, hebben de afgelopen weken tevergeefs naar jou geluisterd en nagenoeg tevergeefs gezocht op rijksoverheid.nl: over kunstbeoefening laat het kabinet zich vooralsnog niet uit. Dat is raar, als je bedenkt om welke aantallen mensen het gaat. Kunstbeoefening is bepaald geen marginale bezigheid in dit land. Daarom vragen we jou je erover uit te spreken.

Want al die bandjes, dansgroepen, koren, orkesten, theatergroepen, musicalklassen en dergelijke: die hebben na elke persconferentie geen idee waar ze aan toe zijn. Nu zijn we creatief en zelfredzaam, dus stellen we elkaar vragen op social media en bellen zelf met instanties om duidelijkheid te krijgen. Maar die duidelijkheid komt maar beperkt.

Inmiddels zijn er lokale verschillen ontstaan: gemeenten die activiteiten toestaan en gemeenten die dat niet doen. Soms in dezelfde regio, waardoor een organisatie in het ene dorp wel aan de slag kan en in het andere niet.
Dat is nog tot daar aan toe. Lokaal maatwerk is op zich een mooi gegeven. Maar wat steekt, is het totale gebrek aan aandacht en bewustzijn. Jij weet persoonlijk heel goed wat muziek maken voor je betekent. Het is bovendien al lang bewezen hoe belangrijk kunstbeoefening is voor mensen. De Wereldgezondheidsorganisatie pleitte voor meer investeren in kunst, omdat het goed is voor de gezondheid. Dat lijkt me in deze tijd van cruciaal belang. Gezond zijn is namelijk niet hetzelfde als geen corona hebben. Het gaat over meedoen, over zingeving, over mentaal welbevinden. Dat staat onder druk als je allemaal thuis zit en de deur niet uit mag.

In je laatste persconferentie riep je mensen op om het geld van hun vliegticket niet terug te vragen ‘omdat je ook je saxofoonleraar doorbetaalt terwijl die faciliteiten niet beschikbaar zijn’. Het is tot nu toe de enige keer dat je blijk gaf van bewustzijn van dit deel van ons leven. Maar hoe misplaatst was het. Veel saxofoonleraren hebben zich supersnel aangepast en geven online les. Eén-op-één les bleek in een Tweede Kamerdebat met minister van Engelshoven ineens gewoon toegestaan, dus die leraar is inmiddels misschien weer gewoon aan het werk. Hij weet daarbij overigens niet hoeveel risico dat geeft, want over blaasmuziek en zingen is nog veel onduidelijkheid als het gaat over het verspreidingsrisico via aerosolen. De docent kan ondertussen al tijden niet aan de gang met het orkest of ensemble waar hij normaal mee werkt en heeft vele concerten gemist. Zijn toch al beperkte inkomsten zijn dus flink teruggelopen. Misschien valt hij bovendien buiten de boot bij alle regelingen, omdat hij een hybride praktijk heeft.

Lieve Mark, we snappen echt dat niet alles kan en dat we allemaal offers moeten brengen. Maar wat we niet snappen, is dat jij elke persconferentie wel iets over ons sporten zegt, en niet over onze kunst. We willen gewoon van je horen wat we wel en niet mogen. Deze week maak je meer bekend over de situatie vanaf 1 juni.