Kinderen een hebben een eigen beeldcultuur, gebaseerd op populaire cultuuruitingen als strips, animatiefilms, speelfilms, illustraties en reclame. De auteurs belichten hoe deze beeldcultuur een plaats kan vinden in het onderwijs en hoe de samenwerking tussen volwassenen en kinderen ontstaat in pedagogisch verband.

In de inleiding lichten hoogleraren kunsteducatie Brent Wilson en Christine Thompson (Penn State University) het begrip kinderkunst toe en zetten de opvattingen erover uiteen.

In het volgende artikel gaat Thompson dieper in op de eigen beeldcultuur die kinderen creëren. Zij onderzocht welke keuzes kinderen daarbij maken en hoe zij commerciële beelden inpassen en interpreteren in hun eigen creatieve uitingen.

In twee artikelen staat fotografie centraal. Lisa Liben (Penn State University) en Lisa Szechter (Tulane University) onderzochten hoe kinderen als zij ouder worden, foto’s steeds meer gaan zien als versies van gestructureerde werelden. Wendy Ewald maakte jarenlamg foto’s met kinderen en kijkt terug op deze samenwerking en de kracht ervan.

In Reggio Emilia bestaat een bijzondere vorm van pedagogische samenwerking tussen kinderen en volwassenen bij de totstandkoming van kinderkunst. Rebecca S. New (Tufts University) onderzocht in haar artikel deze benadering en de culturele onderbouwing ervan.

In Korea heeft de strip een grote invloed op de beeldcultuur van kinderen. Miriam Kim volgde drie jaar lang de creatieve ontwikkeling van een jongetje geïnspireerd door de populaire strip Manwha. Zijn leerproces verschilde behoorlijk van dat bij de tekenles op school. Daar bepaalde de docent wat hij moest leren.

In het laatste artikel schetst Mary Ann Stankiewicz (Pennsylvenia State University) de voorgeschiedenis van kinderkunst. Zij legt daarbij verbanden tussen tekeningen van jongeren in het begin van de negentiende eeuw en veranderende maatschappelijke waarden, nieuwe onderwijsinstellingen en technologische innovaties.

Cultuur+Educatie 15